Bismillahirrahmanirrahim

Bugün kandil günü.. Herkes dedi ki; niye kandille ilgili, Peygamberimiz (a.s.m.) ile ilgili bir sohbet yapmıyorsun? Ben de şöyle cevap verdim. Kandil günü amenna.. Peygamber
Efendimizi anmak en önemli bir konu bizim için, ona da amenna. Fakat geçen hafta Üsküdar’da öyle bir kutlama programımız oldu. Ve özel bir sohbet yaptık. Hem tekrar olmasın hem de ben içimden şöyle cevap veriyorum (açıkça söylemedim); kandil ama dünyada kandil olacak bir ortam yok. Yani Peygamberimize yakışır bir ortam yok, kutlanılacak bir pozisyon yok. İnsanlar çok yanlış yollarda, çok eğri davranışlar içinde. Dolayısıyla biz inşallah kandilimizi ilerde kutlarız. Yani güzel bir gün gelir, insanlar doğru yolu bulur, Peygamberimize yakışır bir vaziyete girerler; o zaman biz de gerçekten kandilimizi kutlamış oluruz.

Bugün konumuz, musibettir. Belâ, musibet, helâket, felâket. “Musibet” Arapça bir kelime, kader tarafından, Allah tarafından sana özellikle atılmış ok demek. Yani ok geliyor ve sana isabet ediyor. Taş geliyor sana isabet ediyor. Özellikle gönderilmiş. İsabet kelimesinde kasıt var, irade var, bilgi var, plân var. Birileri seni hedef almış. Sana özellikle o belâyı, o musibeti, o sıkıntıyı gönderiyor. Sen hedefsin orada, hedef tahtası. Hedef tahtasıysan vazifeni yapacaksın o musibeti alıp orada değerlendireceksin.

Peki, musibet gelmese ne olur. İşte yerimizde sayan bir yaratık olarak kalırız. Ne yeni bir şey öğrenen ne yeni bir gelişme gösteren ne yeni bir tat alan ne yeni bir oluşum içinde olan, camid bir cansız yaratık halinde kalırız. Musibet gelir ne yapar? Tetikler işi, sistematiği çalıştırır. Yeni açılımlar olur, yeni güller açılır, yeni gelişmeler olur. Ben her bir insanı, bilgisayar içinde, yani kâinatı komple bir bilgisayar olarak ele alırsak, her bir insan o sonsuz bilgisayar içinde küçük bir dosya gibidir. O dosyayı geliştiremezsek hiçbir zaman oraya bir bilgi göndermemiş oluruz. Tıklatmamış oluruz. Tıklatırsan işte o zaman bazı kısımlarını kesersin, biçersin, eğriltirsin, yuvarlak yaparsın, yeni bilgiler katarsın, eski yanlış bilgileri içinden çıkartırsın. İşte musibet budur. Bütün bu ameliyelere, bu çalışmalara biz musibet diyoruz.

Allah bizi kâinatın umumi bilgisayarı içinde bir küçük dosya olarak yaratmış. Bu dosyayı geliştiriyor yeniliyor. Eski bilgileri siliyor yeni bilgiler katıyor. Yalnız her seferinde biraz rahatsız oluyoruz. Eski durumum çok daha güzeldi deyip biraz rahatsız oluyoruz. Ama her seferinde gelişme olur. Yani istatistik yapabiliriz. Gelmiş geçmiş ne kadar zaman varsa, bunun içinde ne kadar musibetler varsa, her birisi bir gelişmedir, bir mükemmelleşmedir, bir olgunlaşmadır, ileriye doğru bir adımdır. Dosyanın büyütülmesidir, süslenmesidir, açılımıdır ve çiçek vermesidir.

Bu musibetle eş değer bir kelime daha var, “belâ”. Belâ; o da Arapça bir kelime, çürüme demektir. Bu, musibetten biraz daha farklı.. Belâ, çürüme demek. Nasıl çürüyor insan? İnsan bir salkım gibidir. Bir meyve sebze gibidir. O da canlı bir yaratık, bir dosyadır. İçinde kalp, ruh ve benzeri çekirdekler saklıdır. O çekirdeklerin mükemmelleşmesi, kaliteleşmesi, olgunlaşması için, bu beden zarının, beden kılıfının çürümesi lâzım, katılaşması lâzım, çürümesi lâzım ki; içindeki çekirdek açılsın, filiz versin, olgunlaşsın, yeni bir ağaç olsun, yeni bir âleme kavuşsun.

Belâ, onun için çürüme demektir. Bu beden, bu nefis, mutlaka çürümeli. Bu beden ve nefis çürümeden, yıpranmadan, hastalık görmeden, musibet ve çile görmeden, kalbimizdeki saklı çekirdek, ruh, öz, hiçbir zaman ağaç olmaz, meyve vermez. Ve biz de yeni bir âleme kavuşmamış oluruz.

Yazılı Konferanslar Liste